Magie op Mallorca: mijn ervaring met de Casa Rosa Retreat

Mijn ervaring op de Casa Rosa Retreat. Review door deelnemer.

Even weg uit de hectiek van het gezinsleven, dacht ik toen ik werd uitgenodigd op de Casa Rosa Retreat. Dat we zó diep zouden gaan, had ik niet verwacht.

‘Goed zo, je doet het echt heel goed,’ zegt Rubén, ‘schreeuw nog maar iets harder.’ Ik heb net de longen uit mijn lijf geschreeuwd tijdens de healingsmassage op de Casa Rosa Retreat, maar mijn keel hapert, ik kan niet nóg harder.
‘Mijn keel,’ zeg ik, ‘ het gaat niet meer.’
‘Je keelchakra zit dicht,’ zegt Rubén, ‘je moet erdoorheen.’
Ik schreeuw nog eens. Ineens voel ik iets opengaan in mijn keel, waardoor ik de schreeuw wel kan af maken. Het is huilen en schreeuwen tegelijk, terwijl Rubén me liefdevol aanmoedigt, tot ik helemaal leeg ben.
‘Roep nu maar “klootzak”, zegt hij.
‘Tegen wie?’ vraag ik, want er komen meerdere personen in aanmerking.
‘Dat maakt niet uit.’
Ik probeer het, maar krijg het woord nauwelijks over mijn lippen.
‘Mag ik een ander woord kiezen?’ vraag ik.
‘Ja, natuurlijk,’ zegt hij. Ik moet er even over nadenken.
‘Monster,’ zeg ik dan. Ik voel dat dit het juiste woord is. ‘Monster, monster, monster.’ Ik heb bijna geen kracht meer, maar wat voelt het louterend om eindelijk de woede te uiten die ik jarenlang niet heb kunnen voelen. Alles komt eruit, boosheid, verdriet, onmacht. Ik wist niet eens dat ik het nog ergens in mijn lijf had opgeslagen. EMDR haalde jaren geleden al de rauwe randjes van mijn trauma’s, maar dit voelt anders, dieper en helender. Er wordt geen laagje om de pijn heen gelegd, maar ik ga er dwars doorheen. Het is pijnlijk, maar ik voel ook dat het nodig is, dat dit de enige manier is om er echt vrij van te komen.

Als de massage is afgelopen, ben ik kapót, maar ik voel ook al dat er een enorme last van me is afgevallen. Alle pijnpunten zijn voorbijgekomen en door de druk van de massage en Rubéns koesterende aanwezigheid voelt het alsof ik alle ballast voorgoed kwijt ben. Ik sta nog wat wankel op mijn benen, moet echt voorzichtig mijn ene voet voor de andere zetten, alsof ik opnieuw mijn balans moet vinden.

‘Duik maar even het zwembad in,’ zei Rubén na afloop. Als ik op mijn rug in het zoute water van het prachtige zwembad dobber, heb ik het gevoel dat ik opnieuw geboren ben. Dat we zó de diepte in zouden gaan, had ik niet verwacht toen ik werd uitgenodigd op de Casa Rosa Retreat. Ik had vooral behoefte even vrij te nemen uit de gezinshectiek na zeven jaar moederen. Tijdens een lunch met schrijversvriendin Susan Smit opperde zij dat ik eens een paar dagen tijd voor mezelf moest nemen om te schrijven, vooral omdat ze voelde dat ik meer mocht gaan doen met de engelenboodschappen die ik zo graag schrijf, maar waar ik nauwelijks aan toekom wegens een overvolle agenda. Ik voelde dat ze gelijk had, ook al wist ik even niet hoe ik het moest bolwerken. Niet alleen met die volle agenda, maar ook met mijn jongste die nog borstvoeding krijgt. Toch zag ik ineens helder voor me hoe ik tijd zou creëren om op mezelf te focussen en een paar dagen weg te gaan. Precies een week later zat de uitnodiging voor de Casa Rosa Retreat in mijn mailbox. Toen wist ik dat ik ‘ja’ moest zeggen.

Tijd voor mij – dat is hoe ik de Casa Rosa retreat het beste kan samenvatten in een paar woorden. Meteen bij aankomst in de finca op Mallorca voel ik me thuis, aangekomen in een warm bad. Dankzij Doriens sensitiviteit is er meteen een fijne sfeer, het uitzicht is werkelijk adembenemend en op de eerste avond zet tv-kok Matthijs Vrieze, die ook op Mallorca woont, een heerlijk tapasmenu op tafel. Die overvloed en aandacht kenmerken de rest van de week. Alle stress over het achterlaten van mijn gezin (is er genoeg gekolfde melk, redt Olivier het wel met drie kinderen thuis?) glijdt meteen van me af. Later legt Rubén uit dat ik een enorme beschermingsdrang heb omdat ik zoveel heb meegemaakt en het daarom zo moeilijk vind om tijd voor mezelf te nemen. Nu mag ik dat meer gaan loslaten, erop vertrouwen dat iedereen veilig is, ook als ik er even niet ben. Dat komt ook uit de familieopstelling die we de middag na de massage doen en waarbij deelnemers uit de retreat als representanten voor Olivier, mijzelf en de kinderen laten zien wat er op dieper niveau speelt in ons gezin. De liefde stroomt enorm en er staat niets tussen ons in, maar Olivier en ik mogen wel gaan proberen wat meer tijd voor onszelf en elkaar vrij te gaan maken, hoe lastig dat ook is met twee fulltime banen, drie kinderen en een beperkt vangnet.

De volgende dag doen we het rustig aan. De dag daarvoor ging over loslaten, nu is het tijd om ons te laten inspirereren: lunchen buiten de deur en zwemmen aan een prachtig strandje. Fijn, want ik voel dat ik nog tijd nodig heb om alles wat er loskwam tijdens de healingsmassage een plek te geven. Rubén had al aangekondigd dat er nog wat tranen zouden komen en dat is ook zo. Twee dagen later vertel ik midden in de nacht snikkend mijn verhaal aan een van de liefste deelnemers uit de retreat, met wie ik een badkamer deel. Het is een trauma waar ik niet graag anderen mee lastigval om secundaire traumatisering te voorkomen. Ook rakel ik het zelf niet graag op omdat het me veel energie kost. Maar omdat hier de rust en de ruimte zijn en ik voel dat er een sterk dragende groepsenergie is waarin dit gedragen kan worden, lukt het me hier wel. Ik voel dat het nodig is dat ik het verhaal nog eens vertel, en dit keer niet alsof het over iemand anders gaat. ’s Ochtends komen er nog meer tranen en word ik liefdevol opgevangen door de eerste vroege vogels van die ochtend, die me thee en yoghurt met banaan komen brengen. Iedereen heeft zo zijn eigen demonen uit het verleden, maar tegelijkertijd zijn we er voor elkaar en is er ook ruimte voor lichtheid en humor. Ik voel dat ik het rustig aan moet doen en sla een workshop over om wat bij te slapen. Dat helpt: de migraine die die nacht kwam opzetten ebt weg en vanaf de middag doe ik weer mee aan het programma. Het bijzondere is dat ik al vóór de retreat flink last had van mijn rug (door tillen van de dreumes dacht ik, maar volgens Rubén was mijn lichaam zich alvast aan het voorbereiden op het loslaten van oude pijn). Nu wordt die rugpijn steeds minder en ook mijn nek voelt niet meer zo stijf. ‘Je bent hier ook om lol te hebben, plezier te maken,’ zei Rubén tijdens de healing en het fijne is dat daar ook ruim de tijd voor is op deze retreat. Bij Casa Rosa geen stiltediners en kopjes kruidenthee (hoewel die er wel zijn als je wilt), maar lekker losgaan op de dansvloer, hard lachen en een wijntje bij het eten. Het is de ideale mix tussen diepgang en speelsheid.

Het wordt tijd om onze toekomstdroom neer te gaan zetten. In een door Dorien perfect begeleide meditatie mogen we groots gaan dromen en tot in detail ons droomleven visualiseren. Ik zie een prachtig huis aan zee voor me (op Mallorca?), maar wat me vooral bij blijft is het sterke gevoel van liefde en verbinding. De engelen zijn er ook en voor het eerst zie ik ze ook voor mijn geestesoog. Het zijn geen ‘losse wezens’ die door de lucht zweven, zie ik, maar een zich uitdijende groepsenergie van liefde. Ook zie ik een aantal keer een helder azuurblauw licht. Als ik na afloop aan Dorien vertel dat ik engelen heb gezien, zegt zij dat zij ze precies op die manier waarneemt – en of ik ook dat helderblauwe licht heb gezien? Ik heb kippenvel omdat we zo op één lijn liggen. Is het haar begeleiding of de plek op Mallorca die ervoor zorgt dat mijn visualisatie zo helder en zuiver aanvoelt? Ik gok op een combinatie van beide. Deze retreat – van de manier waarop deze op mijn pad kwam tot en met het laatste ontbijt – heeft iets magisch’. Als ik weer thuis ben – waar alles prima is verlopen, het was reuze gezellig met papa – denk ik: ik ben er weer. Letterlijk en figuurlijk. Met een lichter gemoed en een prachtig toekomstvisioen.

Janneke Jonkman

Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'. 

O jee, het zijn er twee

Hét boek voor beginnende en ervaren tweelingmoeders, vol ontroerende verhalen en handige tips.