Belachelijk eigenlijk hoeveel tijd en energie er dagelijks gaat zitten in schermpjes kijken, vond ik. Een week zonder doen, is dat eigenlijk nog mogelijk? Ik kick met frisse tegenzin af van mijn beeldschermverslaving, maar de effecten zijn verbluffend.
Ik zat altijd al veel met mijn neus in de beeldschermen – al was het maar ‘voor mijn werk’ – maar sinds ik moeder ben, besef ik pas goed hóéveel tijd er gaat zitten in deze dubieuze hobby. Het valt waarschijnlijk gewoon meer op omdat de tijd schaarser is geworden. Even wat appjes sturen zodra ik achter de kinderwagen loop, Instagram of Facebook checken in de rij van de supermarkt en hup, zodra de kinderen in bed liggen, Netflix aan. Oké, soms is het inderdaad een onderdeel van mijn werk – ik schrijf namelijk dit soort stukjes en het kan handig zijn om te weten of mensen die ook leuk vinden, want als niemand ze leuk vindt, moet ik iets anders gaan doen en ik ben verder helemaal nergens goed in. Maar dat is geen excuus om zeven keer per dag ‘even’ op Facebook te kijken. Het komt waarschijnlijk ook doordat ik tegenwoordig bijna dagelijks omringd word door gillende kinderen. Tv, Whatsapp, Facebook, Instagram – het is een welkome afleiding en bovendien een soort lijntje naar de buitenwereld, waar ik niet meer zoveel tijd spendeer als vroeger. Veel te vaak zet ik mijn kinderen achter een filmpje om zelf te kunnen zien wat mijn vrienden (in de praktijk merendeels vage kennissen) aan het doen zijn met hun leven. Terwijl mijn eigen leven aan me voorbijglijdt. Welk voorbeeld wil ik mijn kinderen nou eigenlijk geven? Dat ik niet in het nu kan zijn, maar de hele tijd een escape nodig heb naar elders? En waar is dat elders eigenlijk? Door mijn beeldschermobessie ben ik niet echt HIER, maar ik ben ook niet DAAR. Ik vertoef in een soort obscuur nergensland, ergens in the cloud. Dit kan zo niet langer. Ik ga afkicken. En wel nu meteen. Ik ga een week leven zonder Whatsapp, Instagram, Facebook en tv. Of in elk geval een dappere poging doen.
Dag 0: Had eigenlijk dag 1 moeten zijn, maar weet je wat? We beginnen morgen pas. Vandaag is toch niet zo’n goeie dag.
Dag 1: ’s Morgens vroeg in de trein onderweg naar mijn werk is de neiging om op social media te gluren groot, maar ik besluit cold turkey te gaan: ik verwijder de Facebook én Instagram app van mijn telefoon. Echt? Ja, echt. Het voelt een beetje eng, maar ta-dáá, hij is weg. Ook wel een opluchting eigenlijk. Wat nu? Ik kijk naar de andere treingangers, luister naar de omgevingsgeluiden. Ik ruik zelfs van alles wat ik eerder niet rook. Zo relaxed voelde ik me niet meer sinds mijn laatste verre reis. Oké, een tripje naar Hoofddorp in de ochtendspits is minder spannend dan voor dag en dauw door de jungle dwalen, maar toch. Eenmaal op mijn werk zit ik nog helemaal in de flow. Als ik rond lunchtijd toch even mijn wifi aan zet, komen er zeven appjes binnen, maar ik veer niet zo gretig op als wanneer ik normaal gesproken dat verslavende geluidje hoor. Ik laat de berichtjes voor wat ze zijn, ook al zie ik vanuit mijn ooghoeken dat iemand een ‘GOUDEN TIP!’ voor me heeft. ’s Avonds zit ik tevreden in de trein terug. Lijkt het nou maar zo, of voel ik me minder moe? De gouden tip blijkt een ander merk luiers te zijn. Oké, dan. Volgens mij heb ik niet zoveel gemist vandaag. Thuis kruip ik op de bank met een heel leuk boek.
Dag 2: In dat boek van gisteravond stonden allerlei tips over hoe je creativiteit kunt aanwakkeren bij kleine kinderen. Komt dat even goed uit, want de tv blijft dus uit vandaag. Ik hijs ze in verkleedkleren, we dansen op muziek die ik zelf ook leuk vind en we bouwen een gave hut van alle kussens en dekens die we in huis kunnen vinden, en we maken een tochtje met de bakfiets, waar ze tevreden in slaap vallen. Het valt me op dat we ineens veel meer tijd hebben om dingen te doen. En dat dat eigenlijk heel leuk is. ’s Avonds beloon ik mezelf door even op Facebook te kijken. Dat valt een beetje tegen. Een kritische opmerking van iemand onder een stukje van mij dat ik een ongeorganiseerde moeder ben (ben ik niet), een paar foto’s van iemand die ligt te bakken op een tropisch strand (ben ik helaas ook niet), een ex die loopt te pronken met zijn leuke gezinnetje (heb ik zelf ook) – het zou me natuurlijk allemaal niets moeten kunnen schelen, maar toch ben ik op slag chagrijnig.
Dag 3: De eindeloze stroom aan whatsappberichtjes blijk ik te kunnen missen als kiespijn. Ik stuur wel af en toe een sms’je, maar niemand sms’t terug dus dat is lekker rustig. Ik check ’s morgens en ’s avonds of ik wat heb gemist (valt reuze mee). Facebook en Instagram vind ik een grotere uitdaging, vooral omdat ik die media dus ook voor werk gebruik. Maar dat weet ik het beperken tot maximaal tien minuten per dag. Dan de tv: dat vind ik eigenlijk het makkelijkst, ware het niet dat ik samenwoon met een man die tv-kijken tot heilige hobby heeft verheven. Dat is dus een kwestie van onderhandelen. Vanavond vallen de onderhandelingen uit in het voordeel van Iron Man 3, dus ga ik naar boven om mijn klerenkast op te ruimen. Daarna heb ik nog tijd over om mijn moeder te bellen en wat yoga te doen. Ja, ook de avond duurt langer als je schermloos door het leven gaat.
Dag 4: Ik word enorm uitgerust wakker – volgens mij slaap ik dieper sinds ik dit experiment ben begonnen. Ik vergeet mijn wifi uit te zetten en hoor een paar berichtjes binnenkomen. Maar, heel gek: ik lijk immuun geworden voor het geluid en kijk niet eens. ’s Middags word ik gebeld door een telemarketingbedrijf. Ik weet niet hoe snel ik op moet hangen. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Ik zit net lekker in mijn bubbel.
Dag 5: Lukt niet helemaal. Ik wil heel graag wat kleren verkopen nu ik mijn klerenkast heb opgeruimd, maar waar doe je dat tegenwoordig? Op Facebook. Ik besluit een uitzondering te maken en zet een paar dingen te koop. Geen goed idee voor een Facebook-addict, want nu wil ik dus telkens kijken of ik al iets heb verkocht. Ik word onrustig en zet mijn telefoon aan. Zes gemiste berichten, waaronder één van een werkgever, of ik die dag wil werken. Van drie uur geleden. Loop ik toch mooi een klus mis door dit experiment. Mijn FoMO (Fear of Missing Out) steekt de kop op en blijft de rest van de dag hangen.
Dag 6: Nieuwe ronden, nieuwe kansen. Ik wil een vriendin appen die net terug is van vakantie. Weet je wat? Ik bel haar even. Leuk zeg, dat hebben we nou serieus al maanden niet gedaan. Het gesprek duurt een half uur. Maar daarna zijn we dan wel ook echt bijgepraat. Waarom doe ik dit eigenlijk niet vaker?
Dag 7: Ik ben om. Nooit meer Facebook! Nooit meer Whatsapp! Nooit meer Instagram! Nooit meer tv! Wat een rust. Nog een bijkomend voordeel: ik snoep veel minder. Gaat bij mij blijkbaar gepaard met gedachteloos voor de buis hangen. En met het bestrijden van vermoeidheid, maar deze week voel ik me hartstikke uitgerust.
Dag 8: Yes, de week is voorbij. Even wat appjes sturen dat ik weer bereikbaar ben. En ’s avonds natuurlijk een slechte film kijken, onderwijl Instagram checkend. Best lekker - tot ik die avond uitgeput en hyper in bed beland met een gevoel alsof ik een Big Mac heb gegeten. Voorheen was dit dus mijn normale staat van zijn. Morgen maar weer een schermloze dag. En één ding is zeker: op mijn telefoon geen Facebook app meer. Ik blijk namelijk prima zonder te kunnen.
LEES OOK: 12 burgerlijke dingen die je overkomen als je moeder wordt
Hét boek voor beginnende en ervaren tweelingmoeders, vol ontroerende verhalen en handige tips.
10 redenen om nú je huis op te ruimen