Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
‘Is het een tweeling?’ Niet altijd heb ik zin in dat praatje, maar het hartverscheurende verhaal dat hier deze keer op volgde veranderde mijn kijk op het moederschap voorgoed.
20-12-2019
‘Mevrouw, past u wel op met dat winkelwagentje?’ zei een meneer, terwijl hij wees op een van mijn dochters die staand in het wagentje een van haar gebruikelijke stunts uitvoerde. Ik maande mijn dochter om te gaan zitten. ‘Het gaat al 4,5 jaar goed, hoor,’ zei ik.
‘Totdat het een keer misgaat’, zei de meneer. Hij kwam bij mijn karretje staan. ‘Is het een tweeling?’ vroeg hij.
‘Ja.’
‘Ik had ook ooit een tweelingzus, maar die leeft jammer genoeg niet meer. Ik ben al negentig ziet u.’
‘Wat jammer,’ zei ik.
‘Je weet nooit uit welke hoek het ongeluk komt,’ zei hij. ‘Mijn vrouw was 45 toen ze plotseling Hodgkin kreeg en overleed.’
‘Wat verdrietig.’
‘Mijn dochter heeft altijd bij V&D gewerkt, maar toen V&D failliet ging, is er iets bij haar geknapt. Nu verblijft ze al 3,5 jaar op de gesloten afdeling van een inrichting. Ik ga er steeds naartoe om haar op te zoeken. “Papa, hoe moet dat nu als jij er straks ook niet meer bent?” vroeg ze laatst. En weet je wat het ergste is? Ze laten haar vlak voor de kerst naar huis gaan. Wie doet nou zoiets? Ik ben een oude man, ik ga ’s avonds vroeg naar bed. Wat moet ze dan?’
Ik wierp een blik op mijn kinderen, die in het winkelwagentje wat met onze aankopen speelden.
‘Heeft ze geen partner of gezin?’ vroeg ik.
‘Nee, ze heeft alleen mij. Maar ze wil helemaal niets.’ Hij wees op het kerstbrood dat in zijn wagentje lag. ‘Kijk, ik koop al die kerstspullen wel, maar ze eet er niets van. Ze wil alleen maar op bed liggen met haar handen gevouwen. Zo kan ze alvast oefenen voor als ze dood is.’ Hij keek even de andere kant op. ‘Wilt u een foto zien van mijn vrouw?’
‘Ja,’ zei ik.
Hij liet de foto zien die hij al 45 jaar bij zich droeg in zijn portemonnee.
‘Wat een mooie vrouw,’ zei ik.
‘Dat is een pruik, hoor,’ zei hij. ‘Die kostte duizend gulden. Maar ze had wel precies zulk haar.’
‘U denkt vast nog veel aan haar.’
‘Elke dag. Maar wat moet ik nu met de kerst? Ik kan nu niet naar de nachtmis. Ik kan mijn dochter toch niet alleen thuislaten? Mijn vrouw is met de kerstdagen overleden.’
‘Kan ze niet mee?’
‘Nee, ze wil niets. En ik ben ook nog mijn rozenkrans vergeten mee te nemen vandaag. Dan ben ik meteen bang dat er iets gebeurt.’
‘Als wij niet naar de kerk gaan, kijken we met kerstavond naar All You Need is Love,’ zei ik, ook al betwijfelde ik of dit advies ook maar enigszins van nut was.
‘U bent gelovig?’
‘Met kerst in elk geval wel,’ zei ik.
‘Wij zien elkaar hierna nooit meer, maar God ziet dat wij nu met elkaar praten.’ Hij wees naar boven. ‘Uw kinderen horen ons wel, maar ze verstaan ons niet hè?’
‘Ik denk dat ze meer begrijpen dan we denken.’
De meneer richtte zich tot mijn dochters. ‘Ik ben elektricien geweest. Als er een lampje bij jullie stuk is, kom ik het maken.’ Mijn dochters keken hem met grote ogen aan. ‘Wat zult u dankbaar zijn,’ zei hij tegen mij. ‘Het is heel belangrijk dat u het koestert. Daarom zeg ik dat ook, dat u voorzichtig moet zijn met dat winkelwagentje. Geluk is kwetsbaar.’
‘Dat is zo,’ zei ik.
Ik wist niet wat ik nog meer kon zeggen. Mensen storten wel vaker hun hart bij me uit, meestal weet ik dan iets terug te zeggen. Maar dit keer niet.
‘Fijne kerstdagen,’ zei de meneer.
‘Sterkte,’ zei ik. ‘Hopelijk toch nog een fijne kerst voor u.’
‘Nee hoor, dat wordt niks,’ zei hij.
Mijn kinderen hingen inmiddels van verveling bijna ondersteboven, daarom nam ik toch maar afscheid. Op de fiets terug huilde ik. Van verdriet en om het geluk dat nog steeds aan onze kant stond, ook al wist je nooit voor hoe lang. En om alle dochters die hun moeder missen.
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Hét boek voor beginnende en ervaren tweelingmoeders, vol ontroerende verhalen en handige tips.