Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Wonderen
Het ging met de dag slechter met de onderbuurjongen.
‘Ik heb wonderen gemaakt. Echt waar.’
‘Wat voor wonderen?’
‘Nou, met de tijd. En sneeuw. En een basketbal.
Die gooide ik vanaf de ene kant van het veld helemaal naar de andere kant. In één keer raak. En daarna nog een keer.’
Met trillende handen zat hij tegenover me.
‘En ik heb 28 dagen in een isoleercel gezeten. Zonder te poepen. Echt waar. Dat vertikte ik. Dat zou Nelson Mandela niet eens volhouden. En kijk je wel eens CNN? Die man, hè, die het nieuws voorleest, die stuurt me geld. Ik weet ook niet waarom. Ik wil hem eigenlijk gaan opzoeken, maar ja, dat is duur.’
Hij liet me foto’s zien uit de tijd dat hij nog slank en normaal was.‘Ze hebben me ziek gemaakt,’ verklaarde hij.
‘Wie?’
‘Dat kan ik niet zeggen. Ik wil het je wel vertellen, maar dan moet je een boek over me schrijven. Wil je dat doen? Het wordt een goed boek. Een bestseller.’
‘Ik moet eerst het boek afmaken waar ik nu mee bezig ben. Dat duurt nog wel een jaar.’
‘Nou, daarna dan. Dat is ook goed.’
Dagen achter elkaar had hij gevraagd of ik op bezoek kwam. En wat ik dan wilde drinken.
‘Cola?’
‘Dat is goed, hoor. Of iets anders.’
‘Of cola?’
‘Of cola.’
Uiteindelijk werd het thee. Dezelfde avond stond hij weer boven aan de trap. ‘Volgende keer haal ik meer drinken in huis. Cola enzo. Ik heb wonderen gemaakt, wist je dat?’
Niet lang daarna stonden er zes agenten voor de deur. Ze belden bij mij aan. Ze kwamen de buurjongen halen.
Daarna zag ik hem steeds minder. Er verschenen verhuisdozen in de gang. Als ik hem vroeg wat er aan de hand was, gaf hij steeds een ander antwoord. De boze buurman kon ik het niet vragen, want die sprak al jaren niet meer met me.
Vorige week is de buurjongen definitief vertrokken. Met boze buurman en al. Zelfs de peertjes hebben ze uit de gang gehaald. Nu kan ik ineens stampen in mijn huis. De wasmachine op de hoogste stand laten draaien zonder er boven op te zitten. De boel naar hartelust laten overstromen.
Alleen de onzichtbare buurman is er nog. Maar die laat zich niet zo vaak zien.
Amsterdam, 28 juli 2005
*****
Op station Leiden ontmoette ik Caroline, die mijn telefoon wilde lenen omdat haar batterij leeg was. Caroline stond zo enthousiast in het leven dat ze dacht dat iedereen met min of meer dezelfde dingen bezig was als zijzelf.
‘Studeer je in Leiden?’ vroeg ze.
‘Nee, ik werk. In Amsterdam.’
‘Echt waar? Hoe lang woon je daar al?’