Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Vijftien
Ik vierde mijn dertigste verjaardag. Van tevoren moest ik een paar maanden wennen aan dit idee. Niet omdat ik dertig nu zo ontzettend oud vond, maar op de een of andere manier had ik verwacht dat ik eerst nog een paar keer negenentwintig zou worden.
Maar niet lang voor mijn dertigste verjaardag kon ik mezelf niet langer voor de gek houden. Na negenentwintig volgde dertig. Tellen kon ik al een jaar of wat.
Ik wist ook niet precies waarom ik ineens moeite had met ouder worden. Lachrimpels heb ik altijd wel leuk gevonden. En die paar grijze haren zaten er toch ook al een tijdje. Bovendien had ik me netjes gehouden aan een voornemen dat ik ooit maakte: drie boeken schrijven voor mijn dertigste. En waren er niet genoeg mensen die me al waren voorgegaan? Die leefden ook allemaal door alsof er niets aan de hand was.
Aldus sprak ik mezelf moed in. Ik zei tegen mezelf: ‘Nu begint het pas’. En: ‘Het wordt alleen maar leuker’. Want tot nu toe voltrok mijn leven zich in een stijgende lijn. En daarna gaf ik me over. Ik nodigde de mensen uit die ik in de afgelopen dertig jaar om me heen had verzameld. Ik liep slijters, banketbakkers en delicatessenzaken af om hen van eten en drinken te voorzien. Bloemen haalde ik ook, en chemische snoepjes in de vorm van vlinders, omdat die er zo vrolijk uitzagen. Niemand die verbood zoiets te doen als je dertig werd.
Bier haalde ik bij de supermarkt. Toen ik wilde afrekenen, zei de caissière: ‘Mijn kassa geeft aan dat je zestien jaar moet zijn om bier te mogen kopen’.
Ik keek haar aan.
‘Ik ben bijna dertig,’ zei ik.
‘O,’ zei ze. ‘Nou, nog even dan, en ze vragen het niet meer.’
‘Dat denk ik ook niet,’ zei ik.
En ik dacht: zolang ik nog vijftien word geschat, is er geen vuiltje aan de lucht.
Amsterdam, 23 januari 2008
*****
De nieuwe stoel in mijn huis maakte heel wat los. Het was een prima stoel, hoor, heel design, helemaal vintage, maar in mijn huidige inrichting leek het gewoon een vies oud stoeltje. Dat kwam, bijvoorbeeld, door de kastjes die ernaast stonden die voorheen nog leuk alternatief waren, maar nu, in combinatie met de nieuwe stoel, meer een zoveelste vondst op de rommelmarkt leken. Bovendien