Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.  

Fate

De nieuwe stoel in mijn huis maakte heel wat los. Het was een prima stoel, hoor, heel design, helemaal vintage, maar in mijn huidige inrichting leek het gewoon een vies oud stoeltje. Dat kwam, bijvoorbeeld, door de kastjes die ernaast stonden die voorheen nog leuk alternatief waren

, maar nu, in combinatie met de nieuwe stoel, meer een zoveelste vondst op de rommelmarkt leken. Bovendien, als je op de nieuwe stoel ging zitten, iets wat ik toch wel van plan was te doen, keek je uit op een metersbrede muurposter, die zes jaar geleden nog vreselijk vernieuwend was, maar nu vooral, als ik het eens goed bekeek, vreselijk lelijk. En die muren, die waren ook al jaren niet meer geschilderd. Een en ander had ik uitgesteld, omdat er geruchten gingen dat ik mijn huis zou moeten verlaten, maar die geruchten waren nu twee jaar later nog steeds niet meer dan geruchten.

En nu kon het zo niet langer. Mijn nieuwe stoel verdiende een passend thuis. Toevallig had een bevriend kunstenaar juist een expositie, dezelfde kunstenaar die verantwoordelijk is voor de tekeningetjes in ‘Soms mis je me nooit’. En toevallig zag ik op deze expositie een geweldig schilderij, dat luisterde naar de naam ‘fate’, wat dan weer weinig met toeval te maken heeft.

Ik krabde de muurposter van de muur, een meditatief klusje van bijna een dag, vervolgens schilderde ik de hele boel wit, zo mooi zen dat ik even overwoog helemaal geen schilderij op te hangen, en ik claimde een prachtig kastje dat bij mijn moeder in de schuur stond, die nogal een verzamelaarster is maar nu al een tijdje aan opruimwoede lijdt; de stoel kwam eveneens bij haar vandaan. De kunstenaar zelf kwam mijn schilderij bezorgen en hij was verrukt over mijn inrichting, die perfect bij zijn werk paste, sterker nog, hij had nog nooit meegemaakt dat een interieur en een schilderij zo’n goede match vormden. Zelfs de katten kleurden er perfect bij, zo merkte hij op.

‘Prima stoeltje ook,’ zei hij, voor hij wegging. En ik ging er maar eens op zitten, en ik zag dat het goed was.

Amsterdam, 14 november 2007

*****

Ik wilde rustig schrijven aan mijn manuscript, maar daar kwam niets van in. Mensen wilden koffie met me drinken en praten over het schrijverschap. Ik hou best van koffie, maar weet nooit zo goed wat ik moet zeggen over het schrijverschap. Het zit namelijk zo: als ik aan het schrijven ben, laat ik daar doorgaans vrij weinig tot niets over los. Daar valt dus al een heel belangrijk onderwerp af. En de rest van het schrijverschap 

LEES MEER 

Janneke Jonkman

Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.