Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Namen raden
Ik schreef zo hard aan mijn nieuwe boek dat ik lichtelijk overwerkt raakte. Mijn handen namen een rare vorm aan, alsof ze in voortdurende verbinding met een toetsenbord stonden, ook als er in velden noch wegen een computer te bekennen was. ’s Nachts schrok ik wakker omdat ik met mijn vingers op mijn kussen sloeg, onzichtbare woorden achterlatend
Ik vereenzelvigde me zo met een van mijn personages dat ik af en toe bijna mijn eigen naam wilde opschrijven in plaats van die van het personage (die overigens weer de naam is die mijn ouders me hadden gegeven als het niet tevens die van een beroemd boekpersonage was geweest dat nogal tragisch aan haar einde komt). Ik besloot toe te zijn aan pauze. In de kroeg speelde ik het spelletje ‘namen raden’, volgens een vriend van mij veel leuker dan sterrenbeelden raden, omdat je kansen kleiner waren. Je kreeg drie pogingen. Er zat een meisje naast ons. Ik zei: ‘Linda’. De vriend, die haar kende, zei: ‘Daar is ze tien jaar te jong voor.’ Ik zei: ‘Sanne’. Dat bleek haar naam. Ik probeerde haar vriendin, die mijn vriend ook kende. Ik gokte op Roos, Eva of Emma. Het meisje, dat Vera bleek te heten, had inmiddels door dat we het over haar hadden. Ze vroeg wat we aan het doen waren. Wij zeiden: ‘Namen raden.’ Ze wilde weten welke namen ik had geopperd. Ze zei: ‘Roos is mijn tweede naam.’ Dit spelletje was inderdaad veel leuker dan sterrenbeelden raden. In sterrenbeelden raden bleek ik, bij nader inzien, uitzonderlijk slecht te zijn.
Een jongen, die ons gesprek had gevolgd, wilde een poging doen met mijn naam. Hij keek me lang aan en noemde toen de naam van het personage voor wie ik af en toe bijna mijn eigen naam had willen opschrijven, tevens de naam van dat beroemde boekpersonage dat zo tragisch aan haar einde komt.
Amsterdam, 16 augustus 2007
*****
Iemand beval me ‘The Secret’ aan. Ik dacht: er staat niets nieuws in dat boek. Ja, dat je met je gedachten je eigen werkelijkheid creëert, maar dat wist ik al. Diegene zei dat ik het toch moest kopen, omdat het er allemaal net op een andere manier in stond. Ik kocht het boek toch. Op dat moment kreeg ik een sms van iemand anders, waarin stond: ‘Lees The Secret’. Ik dacht: het werkt nu al.
‘The Secret’ is eigenlijk helemaal geen geheim, het is iets wat we allen al weten en toepassen, door een slim persoon (Rhonda Byrne) tot ‘The Secret’ gedoopt, opdat ze er heel veel boeken mee kon verkopen. Het komt erop neer dat alles wat je bedenkt, zich in de werkelijkheid manifesteert. Een voorbeeld.