Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Kroegpraat
Zo nu en dan zat ik in cafés, terwijl de regen tegen de ramen kletterde, me samen met andere mensen te beklagen over deze zomer, die geen zomer was. We vermaakten ons met een spelletje dat ik de laatste tijd nogal eens doe als ik in cafés zit en dat eruit bestaat dat je iemands sterrenbeeld probeert te raden en dat vrij eenvoudig blijkt, als je het eenmaal onder de knie hebt.
Het is helemaal niet zo dat ik van elk sterrenbeeld weet welke eigenschappen het precies bezit, maar wel ken ik inmiddels van alle tekens wel een handjevol mensen, dus wat ik meestal doe is me afvragen aan wie iemand me het meest doet denken en dan diens sterrenbeeld noemen. Het gebeurt regelmatig dat ik het dan in één keer goed heb. Sommige sterrenbeelden zijn heel makkelijk. Vissen bijvoorbeeld, die pik ik er zo uit. Die hebben bijna altijd zo’n waterige, dromerige blik in hun ogen. En alle stieren, maagden en steenbokken hebben iets gemeen, iets waar ik niet precies mijn vinger op kan leggen, maar ik kan in elk geval altijd prima met ze door één deur.
Soms ook zit ik er helemaal naast, zoals laatst, toen ik een man inschatte als kreeft en de vriendin met wie ik in de kroeg zat, zei: ‘Nee joh, dat is een maagd’, hetgeen de waarheid bleek. ‘Dan is kreeft vast en zeker je ascendant,’ zei ik, want ik gaf me niet zomaar gewonnen.
‘Wat een onzin allemaal,’ zei zijn vriend, die naast ons zat, maar die tot dan toe nog niets had gezegd. ‘Het is gewoon een kans van één op twaalf.’
Ik keek hem aan. Dit was lastig. Ik had hem nog helemaal niet gesproken. Hij keek terug. Hij gaf me duidelijk geen enkele kans. Dat is een van de redenen waarom je dit spelletje beter niet kunt spelen in de kroeg: mensen kunnen je een beetje raar vinden.
‘Jij bent zeker een steenbok?’ vroeg ik.
‘Nou ja,’ zei hij. ‘Hoe weet je dat?’
‘Gewoon,’ zei ik. ‘Een kans van één op twaalf.’
Amsterdam, 4 juli 2007
*****
Van de ene op de andere dag had ik een onderbuurjongen. Nu had ik wel het vermoeden dat er een dezer dagen een nieuwe bewoner zou komen vanwege de klusjesmannen die door het huis hadden rondgeslopen (en de motor van mijn bootje hadden gestolen), maar mijn woningbouwvereniging kenmerkt zich vooral door het zwijgen rondom aanstaande gebeurtenissen in en rond het huis. Al anderhalf jaar stond de etage onder de mijne leeg, tot grote frustratie van allerhande vrienden die