Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Het schrijverschap
Ik wilde rustig schrijven aan mijn manuscript, maar daar kwam niets van in. Mensen wilden koffie met me drinken en praten over het schrijverschap. Ik hou best van koffie, maar weet nooit zo goed wat ik moet zeggen over het schrijverschap.
Het zit namelijk zo: als ik aan het schrijven ben, laat ik daar doorgaans vrij weinig tot niets over los. Daar valt dus al een heel belangrijk onderwerp af. En de rest van het schrijverschap interesseert me eigenlijk niet zo. Ik bedoel: best leuk, al die literaire prijzen en subsidies, de lezingen en de borrels, maar ik ben nooit gaan schrijven omdat ik schrijver wilde worden. Ik ben gaan schrijven omdat ik een diepe behoefte voelde om te schrijven. En de rest krijg je er dan automatisch bij cadeau.
Soms lijkt het alsof er twee soorten schrijvers bestaan: zij die graag in het middelpunt van de belangstelling staan, en het schrijverschap lag om de een of andere toevallige reden (ze hielden best van boeken, ze kenden een uitgever, ze bakten niets van acteren) het meest voor de hand, en zij die schrijven omdat ze niet anders kunnen, omdat ze zich voornamelijk of uitsluitend op die manier kunnen uiten. Deze laatste categorie staat meestal helemaal niet zo graag in de belangstelling. Zo hoorde ik laatst van een schrijver die wel ergens wilde voorlezen, maar dan wel verstopt achter een gordijn. Ik denk dan: dat is een echte schrijver. En: die kan een glorieuze carrière wel vergeten. Want tegenwoordig moet je toch echt van beide markten thuis zijn: je moet vanzelfsprekend een goed boek afleveren, maar daar ook in op televisie smakelijk over kunnen vertellen. En als je dan toch voor hoge verkoopcijfers wilt gaan, dan is de volgorde: eerst smakelijk vertellen, en dan zien de lezers later wel of het een goed boek is.
Ach ja, het schrijverschap.
Ik dronk een heleboel koffie en zei er verder maar niets over.
Amsterdam, 31 oktober 2007
*****
Ik sliep gaten in dagen. Dat doe ik normaal nooit, gaten in dagen slapen, maar nu wel, ik sliep zelfs voor het eerst in mijn leven door mijn wekker heen, kwam te laat op mijn werk en zei: ‘Maar ik ben tenminste niet ziek.’ Want al mijn andere collega’s, de collega’s waarmee ik een tijdschrift maak in de dagen dat ik niet aan het schrijven ben, waren dat wel.
Mijn katten intussen groeven gaten in de stoel bij het raam. Toen ze eenmaal ontdekten dat