Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.  

Gaten

Ik sliep gaten in dagen. Dat doe ik normaal nooit, gaten in dagen slapen, maar nu wel, ik sliep zelfs voor het eerst in mijn leven door mijn wekker heen, kwam te laat op mijn werk en zei: ‘Maar ik ben tenminste niet ziek.’ 

Want al mijn andere collega’s, de collega’s waarmee ik een tijdschrift maak in de dagen dat ik niet aan het schrijven ben, waren dat wel.

Mijn katten intussen groeven gaten in de stoel bij het raam. Toen ze eenmaal ontdekten dat de stoel gevuld was met wat in hun ogen dode muizen moesten zijn (maar in feite gewoon schuimrubber was, weten zij veel, ze hebben nog nooit een muis gezien), was het hek van de dam. Mijn hele huis lag vol schuimrubber, en daartussen liepen twee katten met ogen groot van het jagersinstinct. Ik had geen geld om een nieuwe stoel te kopen, want ik had al mijn geld uitgegeven aan een kettinkje met een vlinder, dat er echt gewoon uitzag als een kettinkje met een vlinder, helemaal niet als iets wat een fortuin had gekost. Gelukkig had ik ‘The Secret’ gelezen en jawel, mijn moeder, die niet wist dat mijn stoel kapot was, bood me zomaar een van haar Artifort-stoelen aan, want die stond toch maar in de weg.

En er vielen gaten in levens. Iemand spoorde me op en liet weten dat iemand die me zeer dierbaar was, overleden was. Ik ging naar de begrafenis, die heel mooi en droevig was, en daarna haalden we herinneringen op, herinneringen die de gaten opvulden in mijn geheugen.

En omdat het leven soms wonderlijk kloppend is, stond ik een uur na de begrafenis met een pasgeboren baby in mijn armen, een baby van wie de haartjes nog aan het hoofd plakten, de oogjes nog dichtgeknepen waren, en die zich vol overgave aan me vastklampte met piepkleine vingertjes die zich vastgrepen aan mijn kettinkje met de vlinder.

Amsterdam, 24 oktober 2007

*****

Op Sicilië werden we met open armen ontvangen. We waren niet helemaal zeker of we onze Italiaanse vrienden konden lastigvallen met ons bezoek, want feitelijk waren we meer bevriend met hún vrienden, die in Antwerpen woonden, en zelfs dat waren eigenlijk meer kennissen dan vrienden te noemen. Op Sicilië blijkt dat allemaal niets uit te maken. In Palermo pleegden we een telefoontje 

LEES MEER

Janneke Jonkman

Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.