Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.  

Einde

Ik weet niet meer welke schrijver ik laatst hoorde zeggen dat elk verhaal een afgerond einde moet hebben, maar ik ben het er in ieder geval niet mee eens. Verhalen zijn afspiegelingen van de werkelijkheid en heeft de werkelijkheid ooit een afgerond einde?

Deze week fietste ik van mijn werk naar huis, toen ik een vrouw bewegingloos op straat zag liggen, voor een auto die net niet op tijd tot stilstand was gekomen. De automobiliste stond ernaast, evenals een groep mensen die zich had verzameld om te helpen dan wel te kijken wat er gaande was. ‘Ze viel gewoon om en ik reed niet eens hard!’ hoorde ik de automobiliste vertwijfeld uitroepen. Ik fietste door, omdat ik al drie mensen met hun telefoon in de weer zag en niet inzag wat ik hier nog aan toe kon voegen.

Eerder dit jaar was ik ook getuige van een ongeluk. Temidden van een groepje mensen zat een vrouw geknield op straat naast het slachtoffer, dat ze bedekt had met een jas. Een kind, dacht ik. Toen ik beter keek zag ik dat het geen kind was, maar een zwaan. Het deed me denken aan die andere keer dat ik een dier zo had gezien: in Duitsland, niet zo lang geleden, toen we een auto passeerden die aan de voorkant zwaar beschadigd was, en tegen de auto aan een enorm rendier, bijna ter grootte van een olifant, dat door zijn achterpoten was gezakt en tevergeefs probeerde op te staan.

Vannacht werd ik wakker van een hond. Hij bleef onafgebroken blaffen, zeker een uur lang. Ik keek door mijn slaapkamerraam en zag de hond staan op het pleintje achter mijn huis. Er was niemand in de buurt die zijn baasje zou kunnen zijn. Op dit godverlaten uur was het pleintje achter mijn huis volkomen uitgestorven, op die hond na.

Toen ik vanmorgen wakker werd, speelden er een aantal vragen door mijn hoofd. Waar was die hond gebleven? Wat was er eigenlijk met die zwaan gebeurd? Met het rendier? Hoe liep het af met de vrouw die ‘gewoon omviel’?

En zou het leven mooier worden als ik de antwoorden op deze vragen wist? Of minder mooi?

Amsterdam, 31 mei 2005

*****

Vanmorgen kwam ik mijn onderbuurjongen tegen in de gang. Ik weet niet zoveel van hem, behalve dat hij rustig dertig keer achter elkaar hetzelfde nummer draait, het liefst ‘I believe I can fly’ van R. Kelly, niet bepaald míjn lievelingsnummer. Verder kan hij heel hard en lang lachen op een manier die je hysterisch zou kunnen noemen, en woont hij in bij een homo op leeftijd, die wij eens in vrouwenkleren het huis uit zagen komen en een taxi instappen.

            ‘Hé, hoe gaat het,’ zei ik.

LEES MEER

Janneke Jonkman

Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.