Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
De kring
Netwerken is nooit mijn sterkste kant geweest. Toen ik jaren geleden werd gevraagd om een boek te schrijven, wist ik bij wijze van spreken niet eens wat het was. Ik dacht: ‘Ik schrijf gewoon een heel leuk boek, en daarna zien we wel’.
Ik heb een schrijvende vriend, die een jaar eerder was gedebuteerd. Hij liep allerlei borrels en festijnen af ‘om zijn gezicht te laten zien’, terwijl ik thuisbleef om te schrijven en hem hard uitlachte. Hoewel dat ook zo zijn voordelen heeft gehad – ik heb nu bijvoorbeeld bijna mijn derde boek af, hij is nog steeds bezig met het tweede – ben ik er inmiddels achter dat de tijden dat schrijvers alleen maar schreven allang voorbij zijn. En ga ik braaf in op alle uitnodigingen die mijn kant op komen om, jawel, mijn gezicht te laten zien.
Maar een echte netwerker zal ik nooit worden. Ik praat nu eenmaal het liefst met mensen die ik aardig vind of die iets te melden hebben, niet met mensen die toevallig journalist, jurylid of Bekende Nederlander zijn. Soms heb je geluk – dan praat je met mensen die je aardig vindt en ben je per ongeluk aan het netwerken. Zo sprak ik op het Boekenbal – om daar nog maar eens op terug te komen; ik kreeg toch al klachten dat ik daar veel te weinig over heb losgelaten – de schrijver die een Heel Goed Boek schreef over zijn aan kanker stervende vrouw, maar aangezien hij dus een Heel Goed Boek heeft geschreven had ik allang voor ik hem aansprak besloten hem aardig te vinden.
Niet op mijn best was ik toen ik op het moment dat in de Schouwburg de lichten aan gingen en ik richting de uitgang liep, werd tegengehouden door de Libris Literatuur Prijs winnende schrijver. ‘Wij gaan naar De Kring,’ zei hij, terwijl hij mijn arm vasthield.
‘Jij kent mij helemaal niet,’ reageerde ik, omdat dat de waarheid was. Sterker nog, ik kende hem ook niet, hoewel ik hem de avond daarvoor wel op tv had gezien. ‘Is het leuk daar dan, in De Kring?’ vroeg ik, terwijl ik mij intussen afvroeg waar toch de vriendin was van deze schrijver.
‘Als jij meegaat wel,’ zei hij.
Een hele verantwoordelijkheid, dacht ik, voor ik mij uit de voeten maakte.
Amsterdam, 28 maart 2006
*****
Jan de geiserman kwam langs om de geiser schoon te maken.
‘Wat zijn dat?’ vroeg hij. ‘Paaseieren?’
‘Nee, dat zijn koffiecups.’
‘O, ik dacht dat je paaseieren had geschilderd.’
‘Nee, hoor. Wil je koffie?’