Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
Ambities
Op de terugreis in het vliegtuig zaten er een man en een vrouw achter me die over niets anders spraken dan schrijvers, boeken en uitgeverijen. De man zei: ‘Ja, het is een grote chaos, hè, in de uitgeverswereld. Iedereen stapt tegenwoordig maar over naar Vazulatsi’,
,waarop de vrouw reageerde met voor mij onverstaanbare antwoorden, hoe hard ik ook mijn best deed mijn hoofd zo gunstig mogelijk te draaien, intussen met een half oog verdiept in Philippe Claudels ‘Zonder mij’.
De hele week was ik erin geslaagd te vergeten waar ik normaal gesproken mijn dagen mee vul (op vakantie is dat plotseling volslagen irrelevant; een gevoel dat bij mij al ontstaat in het vliegtuig waarin je de wereld onder je langzaam kleiner en onbelangrijker ziet worden), behalve misschien op het moment dat ik via sms een opdracht binnenkreeg voor een te schrijven verhaal. Nu, op de terugweg, werd ik langzaam weer herinnerd aan deze wereld van deadlines, eenzaamheid en schrijversfeestjes, en even was ik jaloers op de stewardess, wier enige ambitie was ooit in een Boeing 747 te vliegen, die twee gangpaden had in plaats van één, waardoor ze minder heen en weer zou hoeven lopen, zo legde ze uit.
En dan mijn thuiskomst. Het besef dat de straat waarin ik woon toeristischer is dan het eiland waar ik zojuist vakantie heb gevierd. Bij de pinautomaat aangerand worden door een dronken Engelsman in een Hawaii-rokje. In het raam zitten en luisteren naar het geruis van auto’s, fietsers, winkelende mensen en voorbij skatende jongens met afgezakte broeken, in plaats van naar het geruis van de zee. Het koud hebben omdat het hier geen veertig graden is, terwijl mijn landgenoten enthousiast halfnaakt op terrassen zitten omdat het de hele week slecht weer is geweest.
Vanmorgen schoot me de verhaallijn te binnen voor het te schrijven verhaal. De hoofdpersonen worden een stewardess en een piloot.
Amsterdam, 10 juli 2005
*****
Ik weet niet meer welke schrijver ik laatst hoorde zeggen dat elk verhaal een afgerond einde moet hebben, maar ik ben het er in ieder geval niet mee eens. Verhalen zijn afspiegelingen van de werkelijkheid en heeft de werkelijkheid ooit een afgerond einde?
Deze week fietste ik van mijn werk naar huis, toen ik een vrouw bewegingloos op straat zag liggen,