Jannekes inmiddels beroemde brief aan een tweelingmoeder die nog midden in het drukke eerste jaar tweelingmoederschap zit.
Ik zag je in het winkelcentrum. Je liep achter een dubbele kinderwagen, dus je was moeilijk over het hoofd te zien. Normaal gesproken blijf ik dan even staan om tweelingmoederpraat uit te wisselen zodra ik een ander tweelingmoeder zie. Nu wierp ik alleen een snelle blik in de wagen: heel kleine baby’tjes. Héél héél kleine baby’tjes. En ik wist: jij wordt al de hele dag door aangesproken. Terwijl je waarschijnlijk helemaal geen puf hebt voor een praatje. Ik zag aan je blik dat je andere dingen aan je hoofd had. Hoeveel tijd je nog had tot de volgende voeding en of je op tijd terug zou zijn met Infacol, Sudocrem of johannesbroodpitmeel op zak. Ik glimlachte nog wel bemoedigend naar je, maar je zag het niet. Liefst had ik een arm om je heen geslagen en je een dikke knuffel gegeven. Toen ik thuis was, baalde ik zelfs een beetje dat ik dat niet had gedaan. Vandaar dus deze brief.
Want ik wéét hoe het is om door zo’n winkelcentrum te lopen, terwijl je eigenlijk het liefst in je bed zou willen liggen. Maar dat gaat niet, want zodra je je baby’s in bed legt, begint er eentje te huilen. Of allebei. En daarom ga je toch maar weer met ze de deur uit, omdat dat de kans vergroot dat er wat geslapen wordt. En daar slenter je dan, terend op een mix van adrenaline, cafeïne en liefde. Terwijl je je afvraagt hoe het allemaal zo gekomen is. Ja, je wist heus wel dat je zwanger kon raken toen je met de pil stopte, maar dat het er twee tegelijk konden worden, daar had je nooit gedacht. Want wie overkwam zoiets nou? Andere moeders. Ver-van-je-bed-moeders. Tweelingmoeders waren toch een soort rariteit, hoewel je wel altijd een stille bewondering voor ze koesterde. En nu ben je er zelf een. En ja, je vindt het een enorme zegen. Maar soms vind je het ook verdomde zwaar. Omdat je zó graag eens met één baby zou knuffelen, zonder dat je je schuldig hoefde te voelen naar je andere baby. Omdat het je zo heerlijk zou lijken om op de bank te zitten met een slapende baby op schoot, maar dat dat met twee baby’s gewoon niet gaat. Omdat je soms handen en armen tekort komt als ze allebei tegelijk huilen of in bad moeten. Omdat een groot deel van je tijd opgaat aan huishoudelijke klusjes in plaats van knuffelen met je kinderen. Want terwijl je twee keer zoveel kinderen hebt om van te houden, heb je twee keer zo weinig tijd om ze aandacht te geven. Soms ben je jaloers op eenlingmoeders. Zou je willen dat je je kinderen om de beurt had gekregen, met een jaar ertussen. Soms zou je willen dat je zwangerschap of bevalling minder zwaar waren geweest, waardoor je nu minder uitgeput zou zijn. Of dat je meer slaap kreeg dan die paar uur per nacht. En toch ben je de trotste moeder ter wereld. En bij vlagen ook de gelukkigste. Want wie krijgt er nou twee kinderen tegelijk? Twee keer zoveel baby als de meeste moeders? Jij dus. Je hart barst gewoon uit elkaar van zoveel liefde. Als je niet zo verdraaid moe was, zou je het wel van de daken willen schreeuwen, net zoals je dat waarschijnlijk je hele zwangerschap lang hebt gedaan. Maar dat hoeft niet, want met een tweelingwagen ben je al een attractie op zich. Het hele arsenaal aan handige tips en ongepaste opmerkingen krijg je er gratis bij.
Lieve tweelingmoeder, ik wil alleen even zeggen dat het makkelijker wordt. Er breekt een tijd aan dat je weer genoeg hebt aan je handen en armen en dat je aan je kinderen ziet dat ze écht genoeg liefde hebben gekregen. Tegen die tijd heb je stalen bovenarmen en til je met gemak twee dreumesen op. Je geeft ze hun melk zo in het knuistje in plaats van dat je je in bochten moet wringen om ze tegelijkertijd te voeden. Je kinderen zijn inmiddels gewend aan het feit dat ze niet meteen aan de beurt zijn, hoewel er heus nog weleens geruzie is om dat ene speeltje waar er maar één van is. Er komt zelfs een dag dat je écht niet meer anders zou willen dan tweelingmoeder zijn en dat je blij bent dat ze niet na elkaar geboren zijn.
Wanhoop dus niet, ook al mag dat natuurlijk wel als je er behoefte aan hebt. Weet dat je genoeg tijd hebt, ook al voelt dat soms niet zo. Genoeg tijd om allebei je kinderen te leren kennen, genoeg tijd om ze alle kusjes te geven die je wilt, genoeg tijd om ze één op één aandacht te geven en genoeg tijd om ze samen in je armen te nemen. Je hebt nog járen voor je om die verloren tijd uit het eerste jaar in te halen. Probeer het proces niet te versnellen, want het zou zonde zijn als je alleen maar bezig bent ze groot te kijken. Straks ga je deze tijd nog missen, of misschien niet de tijd zelf, maar wel die ienieminie menspersoontjes die ze nu zijn. Overgave is het sleutelwoord als je tweelingmoeder bent. Dus accepteer dat je niet alles tegelijk kunt, dat je te moe bent om te genieten, dat je geen tijd meer hebt om vriendinnen te bellen, dat je voorlopig niet verder van je huis vandaan zult komen dan dit winkelcentrum, en dat je geen idee hebt hoe je ooit weer toekomt aan je werk. Het is allemaal oké. Je hoeft even helemaal niks, behalve deze twee wezentjes verzorgen. En zelfs dat hoeft niet perfect. Zolang ze eten, poepen, slapen en groeien doe je het al heel goed. Trek je niets aan van de tips van andere mensen, dat is mijn beste tip.
Daarom zeg ik alleen nog: je doet het goed. Dat weet ik zeker. En alles komt helemaal goed met jou als tweelingmoeder. Welkom bij de club.
Liefs, Janneke
LEES OOK: 20 tips voor de kraamtijd met je tweeling door ervaren tweelingmoeders
Hét boek voor beginnende en ervaren tweelingmoeders, vol ontroerende verhalen en handige tips.