Brief aan de onzichtbare tweelingmama

Lieve onzichtbare tweelingmama, ik sprak je laatst over je dochter die nog altijd haar tweelingbroertje mist. Omdat ik niet meteen de juiste woorden kon vinden, is deze brief voor jou.

Lieve onzichtbare tweelingmama, ik sprak je laatst over je dochter. Het gaat goed met haar, maar ze mist nog steeds haar broertje. Acht maanden lang droeg jij twee baby’s in je buik. Je voelde ze schoppen en bewegen, ze speelden met elkaar zoals tweelingen dat zo goed kunnen. Ze zwaaiden naar je op de echofoto en zogen op elkaars duim. Jij had twee wiegjes klaarstaan, of misschien wel een tweelingwieg, dat heb ik niet durven vragen. Acht maanden lang vertelde jij trots aan iedereen dat je een tweeling verwachtte. Kreeg je van mensen al twee rompertjes, twee broekjes, twee paar sokjes cadeau, die je waste en streek en opgevouwen in de commode legde. Las je boeken over het tweelingouderschap en bereidde je je voor op dat pittige eerste jaar, samen met je man die je beloofde dat alles goed zou komen, ook al was de zwangerschap nog zo pittig. Jullie bedachten twee namen die goed bij elkaar pasten en goed bij het karakter dat zich onder jouw handen al begon te vormen. De ene druk, de andere wat rustiger. Vrienden voor het leven, voor altijd verbonden met een onzichtbare draad.

En toen, bij de bevalling, ging het mis. Een van je baby’s bleef in leven, de kleinste. Het andere kindje niet, ook al woog hij een hele kilo meer. Hij werd een ster aan de hemel, een herinnering aan een zo welkome zoon, die een dreumes, een kleuter, een puber had moeten worden, maar nu voor altijd in jouw gedachten bleef als dat perfecte, prachtige stille kindje dat niet huilde en niet zijn ogen opendeed. Nog steeds met een onzichtbare draad verbonden aan jou en zijn zusje, maar ook voor altijd een lege plek aan tafel, een bedje dat snel werd opgeborgen in de schuur, kleertjes die werden weggeven of in de bewaardoos belandden die je nooit meer durfde openmaken.

Lieve mama, ik kan maar moeilijk woorden vinden die passen bij het verdriet dat jij, dat jullie moeten dragen, maar geloof me als ik zeg dat ik een beetje ervan met je mee wil dragen, samen met al die andere meerlingouders die met jullie meevoelen. Allemaal hebben we de angst gekend die voor jou waarheid werd, probeerden we er niet aan te denken, terwijl we er soms toch aan dachten. En toch kunnen we er met onze gedachten niet bij dat het tweelingmoederschap voor jou eindigde waar het voor ons begon.

Ik weet dat het oneerlijk is dat ik kan klagen over hoe zwaar dat eerste jaar met twee baby’s was, of over de opmerkingen die je krijgt achter de tweelingwagen of over hoe lastig het is als allebei je peuters tegelijk een boze bui krijgen. Dat ik kon ruziën met mijn man over wie aan wie de fles zou geven en hoeveel schepjes poedermelk er ook alweer in welke fles gingen. Ik besef dat dat allemaal in het niet valt bij het gemis dat jij dagelijks hebt moeten voelen en nog steeds voelt. Het gemis van het zusje dat alleen achterbleef, terwijl zij ooit een wij was. Het gemis van je man die zijn zoon verloor, maar tegen wie iedereen zei dat hij ‘in elk geval een gezonde dochter had gekregen’.

Lieve mama, je zegt dat je er sterker uit bent gekomen, dat het gemis jou ook geleerd heeft om ten volle te leven, omdat elke geleefde dag er één is en dat die nooit meer terugkomt. Dat je dat kunt zeggen getuigt van grote kracht, een kracht die ik vaker heb gezien bij meerlingmoeders, die soms letterlijk en soms figuurlijk meer moeten dragen. Als het mag, dan dragen wij, je mede-tweelingmoeders een stukje met je mee. Want voor ons ben je een van ons, een tweelingmoeder. Voor altijd verbonden met een onzichtbare draad.

Liefs,
Janneke

LEES OOK: Nieuwe brief aan een tweelingmoeder