Nieuwe brief aan een tweelingmoeder

Lieve tweelingmama, het ligt niet aan jou. Neem het aan van een tweelingmoeder die inmiddels ook weet hoe het is om één baby te hebben. Daarom deze brief, speciaal voor jou.

Lang geleden schreef ik je al eens een brief. Ik zag je destijds door het winkelcentrum lopen achter je dubbele wagen en baalde dat ik je niet even een knuffel had gegeven. Dat ik niet even had gezegd dat het echt allemaal makkelijker zou worden, dat je het zo goed deed, en dat je er trouwens ook heel goed uitzag. Kortom, van die dingen die ik zelf graag had willen horen toen ik net een tweeling had gekregen.

Jammer genoeg krijg je die emotionele steun als tweelingmoeder niet altijd van iedereen. ‘Het ligt gewoon aan jou dat je het zo druk vindt’, kreeg ik te horen van een moeder zonder tweeling toen ik met driedubbele wallen op mijn werk mijn best zat te doen om niet in slaap te vallen. En: ‘Je moet nu maar eens het idee loslaten dat een tweeling hebben anders is dan twee kinderen in verschillende leeftijden’ (ze waren vijf maanden oud). Zou het echt zo zijn, zou het aan mij liggen? Het maakte me alleen maar onzekerder. Ik had geen idee hoe ik de zorg voor die twee te vroeg geboren kleintjes, de gebroken nachten en dubbele borstvoeding moest combineren met de lange reistijden naar kantoor. Mijn dagen (misschien herken je er iets van) zagen er ongeveer zo uit: ik stond om kwart voor zes op om de baby’s te voeden en op tijd op de opvang te krijgen, sliep bij in de trein, deed staande achter de koffieautomaat nog wat microslaapjes, om vervolgens terug naar huis te racen om iedereen op tijd weer op te halen, te voeden en in bed te krijgen. Soms ging ik daarna nog de hele avond lesgeven, waarna ik om elf uur nog moest kolven en tegen half twaalf doodop mijn bed in rolde, klaar voor een volgende gebroken nacht.

Maar terug naar jou, lieve tweelingmama. Want mocht jij je soms ook vertwijfeld afvragen of het niet aan jou ligt dat je het soms pittig vindt, dan wil ik je bij deze geruststellen. Het ligt niet aan jou. Het ligt niet aan jou dat je soms een dag niet de deur uitkomt omdat de moed je in de schoenen zinkt bij de gedachte iedereen aangekleed en met schone luier in de wagen te krijgen. Het ligt niet aan jou dat je niet gezellig met andere moeders op terrasjes zit of bijkletst tijdens het babyzwemmen. Het ligt niet aan jou dat je soms niet eens tijd hebt om een berichtje te beantwoorden en dat je je dan niet zo’n leuke vriendin voelt. Het ligt niet aan jou dat je nog steeds in je joggingpak loopt zonder make-up. Dat je chagrijnig bent tegen je partner en vice versa en dat jullie te moe zijn voor een date night. Het ligt niet aan jou dat je niet altijd weet wat je terug moet zeggen als omstanders tegen je roepen dat het hen toch zo leuk lijkt, een tweeling krijgen, of dat zij er juist niet aan moeten dénken. Het ligt niet aan jou als je de dubbele peuterpuberteit het liefst even zou doorspoelen. Het ligt niet aan jou. Het ligt niet aan jou. Het ligt niet aan jou. Waar het wel aan ligt? Aan het feit dat je een tweeling hebt gekregen. Dáár ligt het aan.

Ik weet inmiddels dat het niet aan mij lag en dus óók niet aan jou, omdat ik er tien maanden geleden nog een baby bij kreeg. Iets wat volgens mij collega’s van destijds trouwens een slecht idee was, ‘want dan heb je natuurlijk weer dat gevoel dat je handen tekort komt’. Toch kwam die derde er en ik kan bevestigen wat ik toen al dacht: één baby krijgen is totaal niet te vergelijken met twee baby’s krijgen. Ik kom dit keer geen handen tekort. Ik voel me nooit overweldigd, moedeloos of wanhopig omdat een van mijn kinderen te weinig aandacht krijgt. Ik trek ’s morgens gewoon iets leuks aan en ik beantwoord (vroeg of laat) bijna alle berichtjes die ik krijg. Ja, maar dat komt natuurlijk omdat je nu een ervaren moeder bent, zeggen de sceptici nu wellicht. Dat helpt zeker, net zoals het fijn is dat ik nu vrijwel volledig vanuit huis werk, Olivier en ik beter op elkaar ingespeeld zijn en ik mijn eigen grenzen beter ken. Toch zijn er ook best wat overeenkomsten tussen het afgelopen jaar met één baby en het eerste jaar met de tweeling. Zo zaten we dit keer vlak voor due date in een ingrijpende verbouwing, waar we vorige keer vlak voor de geboorte van de tweeling nog verhuisden. Vorige keer kampten we midden in de tweelingkraamtijd met een vlooienplaag, dit keer hadden we in de kraamtijd allemaal hoofdluis (hoe verzin je het hè?). Mijn derde baby had last van reflux en had daar, net als de tweeling, medicijnen voor nodig. En ook dit keer baarde ik geen snelle doorslaper – ze slaapt nu met tien maanden nog steeds niet door.

Kortom, ik kan het afgelopen jaar gerust een tropenjaar noemen en ik zeg ook niet dat het leven met één baby (en nog twee kinderen) niet ook druk kan zijn. Druk is het zeker, moe ben ik ook dit keer en de laatste keer dat ik echt tijd voor mezelf nam kan ik me niet eens herinneren. Maar toch is het niet te vergelijken met de tweelingtropentijd. Twee kinderen krijgen in dezelfde leeftijd, valt sowieso nergens mee te vergelijken. Twee kinderen die samen hun huiluurtje hebben, ’s nachts om beurten wakker worden, tegelijkertijd willen drinken, tegelijkertijd tandjes krijgen, samen zindelijk moeten worden en als ze beginnen te peuteren elkaars driftbuien versterken – het is geen enkel opzicht te vergelijken met kinderen hebben in verschillende leeftijden. Zelfs nu de meiden zes jaar zijn loop ik nog tegen bepaalde uitdagingen aan die je met één kind niet hebt. Gelukkig kan ik wel zeggen dat naarmate je tweeling ouder wordt, het steeds makkelijker wordt en er ook steeds meer voordelen bij komen die je met één kind niet hebt (samen spelen, samen naar zwemles, samen naar school). Tot die tijd zou ik willen zeggen: hou vol lieve tweelingmama. Weet dat je niet de enige bent die het soms pittig vindt. Vergelijk jezelf niet met andere moeders en al helemaal niet met moeders die geen meerling hebben. En die enkele tweelingmama die het wél allemaal makkelijk afgaat, die heeft misschien gewoon geluk, stalen zenuwen of een superfijn vangnet om zich heen. Weet dat het niet erg is als jij het niet elke dag feest vindt. Jij doet het op jóúw manier en dat is toevallig de beste manier. Je bent een supermama. Dat weet ik. Omdat ik ooit jou was. En nu ik één baby heb overheerst er maar één gedachte: hoe dééd ik dat toch allemaal met twee baby’s? Met terugwerkende kracht ben ik enorm trots op mezelf. En ook op jou.

Liefs, Janneke

LEES OOK: 

• 30 dingen die je denkt als je zwanger bent van één baby na een tweeling
• 9 tweeling cadeaus die onvergetelijk zijn
• Dit zijn de 7 beste tweelingwagens volgens tweelingouders

Je kunt me ook volgen op Instagram.