Huilbaby? 5 manieren om je kind te helpen bij een geboortetrauma

Heb je een huilbaby, heeft je kind moeite met eten of slapen of heeft het extreme verlatingsangst, dan heeft het misschien een geboortetrauma. Zo help je je kind met de verwerking.

Als moeder (of vader) voel je meestal aan of je baby tevreden is of dat er iets ‘mis’ is. Als je baby veel huilt of slecht slaapt of eet, dan kan dat een fysieke oorzaak hebben, zoals (verborgen) reflux of koemelkallergie. Maar is er geen medische verklaring voor het onrustige gedrag van je kind, dan heeft je kind misschien een geboortetrauma. Toen mijn pasgeboren tweeling veel huilde, richtten wij ons in eerste instantie vooral op de fysieke aspecten. We experimenteerden met de voeding, probiotica en zelfs medicijnen tegen reflux. We zorgden voor een strak ritme en begonnen met inbakeren en speentjes. Dat bood allemaal wel enige soelaas, maar was toch niet het antwoord op alle problemen. Langzaam maar zeker kreeg ik het gevoel dat er, zeker bij een van mijn kinderen, meer speelde. Kort na de geboorte stopte ze met ademhalen, waarna ze werd opgenomen op de NICU. Daar bracht ze enkele dagen door, gescheiden van ons en haar tweelingzusje. Steeds meer begon bij mij het besef te dagen dat dit niet alleen voor mij, maar ook voor haar traumatisch was geweest, en ook voor haar zusje, die haar de eerste dagen van haar leven moest missen. Wat het voor mijzelf extra moeilijk maakte, was dat dit allemaal vrij kort na de keizersnede gebeurde: ik was nog half verdoofd door de ruggenprik en morfine, waardoor alles wat er gebeurde vertraagd tot me doordrong en ik gevoelsmatig weinig controle had over wat er gebeurde. Door de verdoving besefte ik ook pas later hoe groot de impact was van deze gebeurtenissen op onze start als gezin. Gelukkig had ik nog járen om me te leren afstemmen op mijn kinderen en je kunt ook gerust jaren de tijd nemen om een geboortetrauma bij je kind te helpen helen. Het fijnste is het natuurlijk als je daar direct in de babytijd mee start, maar ook daarna kun je nog veel doen. Inmiddels heb ik niet alleen zelf de gebeurtenissen rondom mijn bevalling verwerkt, maar zijn ook mijn kinderen (bijna vijf) ontspannen en gelukkig. Ze slapen goed, eten goed, zijn vrolijk en hebben geen enge dromen meer. Dit zijn de manieren die ik ontdekt hebt om je kind stap voor stap te helpen bij een geboortetrauma:

1.  Zorg voor nabijheid. Er zijn veel manieren om je baby een veilig gevoel te geven: huid-op-huid-contact, samen in bad, de tijd nemen voor (borst)voeding, je kind dicht bij je laten slapen, dragen in de draagdoek, en je kind steeds laten voelen dat jij er bent. Als je net als ik een meerling hebt, heb je maar beperkt de tijd voor dit soort contactmomenten; maar een partner of grootouder kan ook deze rol van veilige dierbare vervullen. Wissel dus gerust af met anderen die zich met je kind verbonden voelen. Ook als je zelf nog moeite hebt om contact te maken met je baby omdat je herstellende bent van een bevallingstrauma bijvoorbeeld. Vaak gaan een geboortetrauma en een bevallingstrauma hand in hand. Voel je niet schuldig als je er nog niet zoveel voor je kind kunt zijn als je zou willen, maar bouw het contact op in een tempo dat haalbaar is. En kijk welke vorm van nabijheid voor jullie het prettigst voelt. Zo durfde ik niet met mijn baby’s in één bed te slapen, maar vond ik het wel fijn als ze in een bedje naast ons bed lagen, zodat ik ze altijd direct kon troosten.
   
   
2. Spreek voortdurend je liefde uit. Als een van mijn kinderen ontroostbaar was, had ik een paar positieve mantra’s die ik afwisselend uitsprak (en nog steeds vaak uitspreek) in een voortdurende herhaling: ‘Mama is hier,’ ‘Mama is bij je’, ‘Mama houdt heel veel van je,’ ‘Ik vind je heel lief’, en: ‘Je bent helemaal goed zoals je bent.’ Die voortdurende positieve bevestiging werkt zó helend. Ik zei het ook niet 1 of 2 keer, maar net zolang tot mijn kind zich getroost voelde, meestal tijdens het wiegen, aaien of knuffelen. Het lijkt misschien overdreven om dit zo vaak te zeggen, maar uit ervaring weet ik dat de positieve impact van lieve, bevestigende woorden enorm is, ook als je kind je nog niet kan verstaan.
   
   
3.  Verplaats je in het verdriet achter het verdriet. Kinderen, vooral peuters, kunnen soms ontroostbaar of woedend zijn om iets ogenschijnlijk kleins. Ze gebruiken iets kleins - zoals een verkeerd gesmeerde boterham - om uiting te geven aan een groter verdriet. Soms is dat boosheid of verdriet om iets wat eerder die dag is gebeurd (bijvoorbeeld op de opvang, toen ze zich groot wilden houden), maar soms kan er ook een dieper verdriet bovenkomen. Hoewel je er niet altijd achter komt wat er precies speelt, kan het helpen je kind met ‘open aandacht’ te troosten door te proberen bij het gevoel van je kind te blijven. Laat merken dat je er voor je kind bent en houd daarbij in gedachten dat het misschien om iets anders gaat dan om de verkeerd gesmeerde boterham. Als er bij jou daardoor ook emoties bovenkomen, hoef je die niet weg te drukken, maar kun je ze kort uitspreken: ‘Weet je nog toen je na de geboorte (….)? Daar ben ik nog steeds een beetje verdrietig om.’
   
   
4.  Geef je kind zelfvertrouwen. Behalve je kind het vertrouwen te geven dat jij er altijd voor hem/haar bent, is het volgens mij minstens zo belangrijk dat je je kind leert te vertrouwen op een gevoel van veiligheid in zichzelf. Ik denk dat het heel heilzaam voor zowel jou als je kind is om je kind stap voor stap op weg te helpen naar meer zelfstandigheid, zoals het slapen op de eigen kamer. Daarbij is het ook belangrijk dat jij vertrouwen hebt in de zelfredzaamheid van je kind, want als jij dat niet hebt, hoe moet je kind het dan hebben? Een ‘veiligheidsritueel’ verwerken in het bedritueel hielp bij ons enorm. Ik dekte mijn kinderen vaak toe met een ‘dekentje van licht’ (ik doe net alsof ik ze toedek met een onzichtbare deken van licht), dat ze beschermt tegen monsters en boze dromen en ook het strooien van ‘regenboogpoeder’ werkt hier goed tegen angsten, net als een dromenvanger. Ook een goede vondst (door ons niet getest): een droomdeurtje. Het maakt niet zo goed uit welke veiligheidsrituelen je verwerkt in het bedritueel, als je het maar met overtuiging brengt en je kind zich er veilig door voelt.
   
   
5.  Verwerk je eigen bevallingstrauma (als dat er is). ‘Trauma’ is een groot woord en misschien heb je niet het gevoel dat dat woord van toepassing is op jouw bevalling. Maar als je jaren later nog steeds baalt over hoe bepaalde dingen zijn gelopen tijdens of na je bevalling, als je er nog steeds over wilt praten of het onderwerp juist liever vermijdt, dan heb je misschien toch meer last van je bevalling dan je dacht. Je eigen trauma (hoe klein of groot ook) helen, heeft een directe positieve uitwerking op het geboortetrauma van je kind én op jullie band. Ik maakte de toegankelijke ecourse Heel je bevallingsverhaal, zodat je hier zelf mee aan de slag kunt. In de cursus zitten ook een paar fijne contactoefeningen om de band met je kind te versterken en de geboorte samen een plek te geven. Het is nooit te laat om hiermee te beginnen! Je doet er niet alleen jezelf, maar ook je kind een enorm plezier mee.

5 januari  2024 start er weer een online cursus Heel je bevallingsverhaal. Aan de hand van schrijfoefeningen ga je zelf aan de slag met het verwerken van je bevallingsverhaal. Dit versterkt de band met je gezin. Inclusief supportgroep en gratis werkboek.