‘Ik hou meer van mijn ene baby dan van mijn andere baby’

‘Ik heb een tweeling van 12 weken oud. Ze zijn met 34.5 weken geboren, dus gecorrigeerd zijn ze nog geen 7 weken. Mijn ene baby had voor de termijn een mooi geboortegewicht en hoefde maar 1 nacht in de couveuse: na tien dagen mochten we naar huis. Mijn andere baby was dysmatuur en heeft veel langer in de couveuse gelegen en ik moest steeds heen en weer. Ik voelde me verschrikkelijk. Nu zijn ze gelukkig allebei thuis, maar ik voel een sterkere band met mijn ‘gezonde baby’ dan met de kleinste. Het contact met de grootste voelt zo vanzelfsprekend en het is ook een veel makkelijkere baby. Ik geef nu meer aandacht aan de kleinste baby om zo te compenseren dat ik voor mijn gevoel niet genoeg van hem hou. Het gaat goed met hem, maar ik durf tegen niemand te zeggen hoe ik me voel. Mijn man lijkt nergens last van te hebben. Is het normaal om een voorkeur te hebben voor een van je kinderen? Ik voel me zo schuldig.’
Een mislukte moeder

Lieve niet-mislukte moeder, ik vind je juist heel dapper. Dat je deze vraag stelt, getuigt van grote moed en je helpt er heel veel andere moeders mee die met vergelijkbare gevoelens zitten. Allereerst: het is normaal hoe je je voelt en je hoeft je nergens schuldig over te voelen. Je hebt minder tijd gehad om een band op te bouwen met je couveusebaby en misschien speelt ook nog onbewust de angst dat je je kleinste baby verliest. Wist je dat er zelfs een onderzoek is geweest waaruit blijkt dat de meeste tweelingmoeders een zekere voorkeur voelen voor hun zwaarste baby (zie hiervoor Het grote tweelingenboek van Coks Feenstra en zoek onder ‘voorkeur’)? Verwijt jezelf dus niets, je gevoelens zijn volkomen normaal en menselijk en maken je niet tot een mislukte moeder. Sterker nog, dat je deze vraag stelt getuigt van heel veel liefde voor je kinderen en maakt je tot een lieve, betrokken moeder die het graag goed wil doen.

Ik zou overwegen je gevoelens toch met je man te delen. Hij weet als geen ander waar je doorheen bent gegaan en het kan fijn zijn om je hart te luchten bij degene van wie je houdt. Bovendien kun je dan samen met hem nadenken over mogelijke oplossingen. Iets wat me fijn lijkt voor jullie, is als je met elk van je baby’s regelmatig één-op-één-tijd kunt doorbrengen. Misschien kun je je ene baby thuislaten bij je man of een opa of oma, om met je andere baby in de draagdoek een wandeling te maken. Wissel dit af zodat je kunt genieten van je zwaardere baby én een band kunt opbouwen met de kleinste. Ik had zelf ook één kwetsbare baby en nam die regelmatig (zodra ze onrustig werd) bij me tijdens dutjes overdag. Dat versterkte onze band, en ik kon meteen wat bijslapen. Ook huid-op-huid-contact kan kalmeren, maar dan is het wel fijn als er iemand op je andere baby let, zodat jullie echt kunnen ontspannen. Als je partner of familie niet beschikbaar zijn om te helpen, misschien kun je dan een mail rondsturen onder je vrienden? Of een whatsappgroep oprichten? Als je om hulp vraagt, zou ik daar een tijdsbestek aan verbinden van bijvoorbeeld tien weken. Dat maakt dat het goed te overzien is voor de helpers en het geeft jou tijd om meer in balans te komen. Vraag dus of er de komende tien weken twee keer per week iemand een middag of ochtend (uurtje mag ook) kan komen helpen. Leg uit waarom je het nodig hebt en wat het voor je zou betekenen als jij tien weken hulp krijgt. Misschien kun je zelfs iemand aanstellen die een schema opstelt. Hoe beter jij weet wanneer en hoe lang je op hulp kunt rekenen, hoe meer rust het zal geven. Het fijnste is als je maximaal twee à drie vaste helpers hebt, zodat je niet steeds weer alles hoeft uit te leggen. Betaalde hulp is ook mogelijk, als je dat kunt opbrengen – zelf deed ik het met vrijwilligershulp. Vanuit de rust die dit oplevert kun je knuffel- en speelmomenten inlassen met elk van je kinderen. Zelfs als je alleen bent, kun je één baby in de wipstoel zetten om met de andere baby lach- of kiekeboe-spelletjes te doen, of de buikrol te oefenen. De toekijkende baby heeft dan meteen gratis vermaak.

Vergeet vooral niet om lief en mild voor jezelf te zijn. Zo te horen hebben jullie een zware en hectische start gehad. Zijn er nog meer taken die je uit handen kunt geven? Heb je een schoonmaakster bijvoorbeeld? Anders moet het huishouden maar even wachten; het belangrijkste is dat jij je rust neemt en dat er rustige momenten zijn waarin je kunt genieten van het contact met je kinderen.

Wat je ook kunt doen, als je daarvoor openstaat, is telepathisch communiceren met je kwetsbare baby. Doe dit alleen als je er een goed gevoel bij hebt – misschien past het niet bij je, dan is dat ook oké. Ga, als allebei je baby’s diep in slaap zijn, op een fijne, rustige plek zitten in meditatiehouding, of rechtop in een stoel (liggen mag ook, maar dan val je misschien in slaap). Voel goed de aarde onder je voeten of billen en adem rustig in en uit. Sluit je ogen en roep een beeld op van het kind dat je wilt ‘spreken’. Je kunt eventueel ook naar een foto van je kind kijken, als je dat makkelijker vindt. Visualiseer dat je hart zich opent als een lotusbloem en er liefdesenergie uit stroomt van jou naar je kind. Vertel dan in gedachten alles wat je tegen je kind zou willen zeggen, zonder iets achter te houden, zolang je je boodschappen maar verpakt in liefde – je kind is zo met je verbonden dat het waarschijnlijk alles al weet. Zeg bijvoorbeeld dat je het heel moeilijk vindt dat jullie nog niet echt een band hebben kunnen opbouwen en dat je probeert om dit te herstellen. En dat je alles hebt gedaan wat je kon binnen de omstandigheden. Als je alles hebt gezegd wat je wilde zeggen, wees dan een paar minuten stil. Misschien komt er iets terug, een gevoel of gedachte. Als het positieve, liefdevolle gedachten zijn, dan kan het zijn dat deze afkomstig zijn van je kind. Dat voel je zelf het beste. Misschien wil je iets opschrijven: het is dan belangrijk dat je schrijft zonder na te denken en zonder te twijfelen aan de woorden die in je opkomen. Misschien ontstaan er spontaan ideeën om de band met je kind verder te versterken. Zo kreeg ik ooit telepathisch van een van mijn kinderen door dat ze zo van liedjes hield, en ik heb sindsdien héél veel liedjes gezongen. Als er niets komt, is het ook goed. Laad je op aan de gedachte dat je kind hoe dan ook van je houdt en wees blij dat je datgene wat er voor jouw gevoel tussen jullie in stond, nu kwijt bent. Als je nog in meditatiehouding zit, kom er dan rustig uit door langzaam eerst je vingers en je handen te bewegen, of je uit te rekken, en je ogen te openen. Welk gevoel gaf het om volkomen eerlijk te zijn tegen je kind?

Als je het fijn vond, kun je over een paar dagen hetzelfde nog eens doen, maar dan met je andere kind. Sowieso is het belangrijk dat je je sterke baby óók aandacht blijft geven en dat je blijft genieten van het makkelijke contact. Het zal niet altijd lukken om de aandacht precies evenredig te verdelen, maar dat geeft niet. Ik heb gemerkt dat er de afgelopen jaren fases waren waarin de een meer aandacht vroeg en kreeg, en een tijd later was dat dan andersom. Bedenk dat je nog jáááren hebt om de band met beide kinderen verder op te bouwen. Ze zullen zich ook steeds meer gaan ontwikkelen tot eigen persoonlijkheden. Je kwetsbare kind zal sterker worden en je makkelijke kind zal moeilijke momenten krijgen. Hoe beter je ze leert kennen, hoe meer je van ze zult gaan houden. Gun jezelf tijd.

 Liefs,
Janneke

LEES OOK DE ANDERE TWEELINGKWESTIES:
* ‘Ik voel me opgesloten’
* ‘Ons bedritueel is een ramp’
* Wel of geen partijtje voor jarige tweeling?
* ‘Ik voel me verscheurd’

In ‘O jee, denk mee’ beantwoord ik vragen van (aanstaande) tweelingmoeders. De boeiendste vragen beantwoord ik uitvoerig in een blog. Ook nodig ik andere tweelingmoeders uit om te reageren in de reacties op mijn Facebook-pagina en in mijn stories op Instagram.

De vraagsteller blijft anoniem. Stel dus vooral de vragen die je aan niemand anders durft te stellen. Je mag me álles vragen - zolang het tweelinggerelateerd is. Vragen die verband houden met je partner, (schoon)moeder of collega's mogen ook, zolang ze óók over je tweeling gaan. Hoe uitvoeriger je je vraag formuleert, hoe beter ik kan antwoorden.