Janneke Jonkman
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Feuilleton over de avonturen die ik beleefde vóór ik kinderen had, om te vieren dat ik mezelf al 20 jaar schrijver mag noemen. Met de ‘best of’ van mijn vorige website jannekejonkman.nl: elke dag een nieuwe oude blog, zolang de voorraad strekt.
De boze buurman
Mijn boven- en onderburen zijn van de merkwaardige soort, althans, dat vind ik; zij zullen op hun beurt mij wel weer merkwaardig vinden – zo gaat dat meestal. Boven mij woont de onzichtbare buurman. Dit is een klein mannetje met grote oren dat altijd door de gang sluipt op momenten dat je hem niet ziet of hoort. Soms zie je hem zo lang niet dat het lijkt alsof hij niet bestaat.
Net als je denkt dat hij dood is, hoor je hem boven omvallen – een enorme dreun, meestal in het weekend – waardoor je weer weet dat hij leeft. De onzichtbare buurman woonde al in dit huis toen de buurt nog bevolkt werd door junks, verkrachters en Joegoslavische maffia, en het is nooit tot hem doorgedrongen dat dat inmiddels veranderd is. Bijgevolg denkt hij dat alle mensen junks zijn. Staat de muziek een keer wat harder, vier je je verjaardag of doe je de deur niet op het nachtslot, dan vindt hij dat ‘junkengedoe’.
Laatst liep ik met mijn zusje de voordeur uit, juist toen mijn bovenbuurman naar binnen wilde. Mijn zusje keek wantrouwend achterom. ‘Er sluipt iemand je huis in, een junk of zo,’ zei ze. ‘Dat is de bovenbuurman,’ legde ik uit.
Onder mij woont de boze buurman. Hij noemt iedereen een ‘smeerpijp’. Zelfs zijn hondje is een smeerpijp. Deze buurman denkt dat alles altijd alleen maar mis kan gaan, en gek genoeg is dat bij hem ook zo – ik heb nog nooit zoveel overstromingen veroorzaakt als sinds ik boven de boze buurman woon. Hij is al tijden geleden gestopt met me te groeten.
Ik schrok behoorlijk toen hij vorige week ineens in de gang stond. ‘Hallo,’ riep hij op die typische boze-buurman-toon. Ik ging alle mogelijkheden af. Was de wasmachine overstroomd? De badkamer wellicht? De vissenkom weer gebarsten?
‘Ben je soms een kat kwijt?’ vroeg hij. ‘Er zit een kat op het schuurtje achter en hij komt me zo bekend voor.’
Ik keek uit het raam in de slaapkamer en daar, twee verdiepingen lager, zat inderdaad een van mijn katten hartverscheurend te mauwen. Vermoedelijk vanuit het raam een vogel achterna gesprongen.Er was maar één mogelijkheid: via het huis van de boze buurman het raam uitklimmen en langs de regenpijp het schuurtje op. Dus dat deed ik.
‘Het is zo’n mooi beestje,’ zei de buurman. ‘Ze is er helemaal van geschrokken.’
Ik bedankte de buurman, die ineens niet boos meer was.
Amsterdam, 2 april 2005
Lees morgen verder, vanaf vandaag elke dag een nieuwe blog!