‘De laatste week is er hier een strijd om aandacht ontstaan: ze duwen elkaar weg om de beste plek op schoot te krijgen. Mijn tweeling is pas veertien maanden, dus echt uitleggen gaat nog niet, al probeer ik dat wel. Maar ik vind het hartverscheurend dat ze niet de volle aandacht van mij kunnen krijgen omdat ze altijd met zijn tweetjes zijn. Hoe verdeel ik mijn aandacht?’
Een verscheurde moeder
Lieve verscheurde moeder, je verscheurd voelen is niet fijn, maar helaas (denk ik) voor veel tweelingmoeders herkenbaar. Ik denk zelfs dat het onderdeel is van het tweelingmoederschap – ja, zelfs van het moederschap in het algemeen. Je kunt je ook verscheurd voelen vanwege de tijd die je aan je werk en de tijd die je aan je kinderen wilt besteden, tussen je gevoel (ik wil nog een kind!) en je verstand (het huis is te klein!) tussen dat wat je partner vindt dat goed is voor jullie kinderen en de koers die je zelf zou varen, tussen weemoed naar de babytijd en ongeduld om te zien tot wat voor soort mensen je kinderen zullen uitgroeien. Het moederschap is één en al verscheurdheid. En te midden van die verscheurdheid zul je iets van balans moeten vinden.
Er zijn wel wat dingen die je kunt doen om de strijd om aandacht wat te verzachten. Ik las graag voor uit ‘Miko en Kilo alles hetzelfde’ omdat dit het thema mooi in beeld brengt op een manier die voor jonge kinderen al te begrijpen is. Proberen wat een-op-een-tijd door te brengen met elk van je kinderen helpt ook, voor jou en voor hen. Misschien is een van de twee wel vroeger wakker dan de ander en is er dan tijd voor knuffels of om samen te spelen? En misschien slaapt dat kind juist wat langer door tijdens het middagdutje, waardoor er dan tijd is voor het andere kind? Als ze wat groter zijn is het leuk om met elk een klein ritueel in te voeren (eventueel in het weekend): zet bijvoorbeeld altijd met één kind samen het vuilnis buiten en laat het andere kind helpen met de was. Als ze wat ouder zijn, merk je vanzelf wat ze leuk vinden om te doen. Wij nemen in het weekend ook regelmatig elk één kind mee op stap.
Toch zal de strijd daarmee niet helemaal zijn opgelost. Belangrijker nog dan te bedenken hoe je dit kunt oplossen, is misschien wel dat je vrede sluit met je verscheurde gevoel. Je kunt negatieve gedachten (help, ik schiet te kort!) vervangen door positievere gedachten. Zeg bijvoorbeeld tegen jezelf: ‘Ik voel me verscheurd, maar ik ben wél een goede moeder’, of: ‘Ik doe wat ik kan en dat is genoeg.’ Mij helpt de gedachte dat mijn kinderen weliswaar altijd mijn aandacht moeten delen, maar dat ze tegelijkertijd óók altijd elkaar hebben. Wie wordt er nu geboren samen met zijn beste maatje, zijn soulmate en liefste vriend(in)? Dat voorrecht hebben alleen tweelingkinderen. Dus, ja, ze komen regelmatig wat aandacht tekort van hun vader en moeder, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de liefde en steun die ze elkaar kunnen geven. Natuurlijk is de liefde die ze van hun ouders krijgen óók heel belangrijk. Maar alleen al uit het feit dat je mij dit stuurt, blijkt dat je een heel liefdevolle moeder bent die het allerbeste wil voor haar kinderen. Vergeet ook niet dat in de beste kinderboeken (Pipi Langkous, Harry Potter, Matilda) de kinderen helemaal geen ouders hebben. Kinderen hebben onze liefde nodig, maar het zijn ook zelfstandige wezens die langzaam maar zeker zelf hun weg in het leven zullen vinden. Daarbij zullen ze af en toe teleurstelling ervaren. En dat is oké.
Liefs,
Janneke
Wie voelt zich nog meer wel eens verscheurd en heeft nog andere tips voor deze moeder? Denk mee in de reacties op mijn Facebook-pagina.
LEES OOK: Dit heb je nodig in de kraamtijd van een tweeling: steun en chocola
Fotografie: Heather Wilson, Eugene Kukulka, Kyle Potocki, John Penman II, Stella Gioulou, Yoko Nagler (reshot.com)
Janneke is het gezicht achter My Little Dutch Diary en schrijver van onder meer 'O jee, het zijn er twee'.
Hét boek voor beginnende en ervaren tweelingmoeders, vol ontroerende verhalen en handige tips.
Ik deed een week zonder Whatsapp, Facebook, Instagram en tv - en DIT gebeurde er
In ‘O jee, denk mee’ beantwoord ik vragen van (aanstaande) tweelingmoeders. De boeiendste vragen beantwoord ik uitvoerig in een blog. Ook nodig ik andere tweelingmoeders uit om te reageren in de reacties op mijn Facebook-pagina en in mijn stories op Instagram.
De vraagsteller blijft anoniem. Stel dus vooral de vragen die je aan niemand anders durft te stellen. Je mag me álles vragen - zolang het tweelinggerelateerd is. Vragen die verband houden met je partner, (schoon)moeder of collega's mogen ook, zolang ze óók over je tweeling gaan. Hoe uitvoeriger je je vraag formuleert, hoe beter ik kan antwoorden.