Elien, een documentairemaakster, is in Vederlicht genoodzaakt nog eenmaal terug te blikken op enkele belangrijke gebeurtenissen in haar leven. Als jong meisje volgde ze een beroepsopleiding aan een balletacademie, wat diepe sporen heeft nagelaten. Nu besluit ze een aantal oud-klasgenoten een weekend lang bij haar thuis uit te nodigen om een film te maken over hun gezamenlijke verleden. Terwijl ze hun verhalen vastlegt, komt er nog een verhaal boven: dat van Abel. Intussen wordt Elien met haar eigen herinneringen geconfronteerd, en ontdekt ze de parallellen tussen haar eigen leven en dat van haar lotgenoten.
Het is niet duidelijk wat Lotus en Jonathan met elkaar verbindt, behalve hun gedeelde levens. Vanaf het moment dat ze elkaar als kinderen tegenkomen, blijven ze steeds naar elkaar terugkeren. Maar echt samen zijn lukt niet. Ook niet als ze samen vertrekken naar een eiland waar ze alleen elkaar hebben – en Jonathans ex-vriendin. Vanaf dat moment neemt het contact tussen Lotus en Jonathan absurde vormen aan: terwijl ze beiden hun eigen leven proberen op te bouwen, raken die levens ongemerkt steeds meer met elkaar verweven. Langzaam wordt duidelijk dat ze bepaalde patronen niet zomaar kunnen ontlopen.
Niemand in Soms mis je me nooit doet wat hij werkelijk wil. Allereerst is er Max. Hij ontmoet zoveel mogelijk meisjes, maar is eigenlijk het liefst alleen. Het enige meisje dat hem nooit verveelt is Kaneel, maar aan haar denkt hij niet meer.
Terwijl Max probeert om van zijn leven één groot feest te maken, zit Kaneel aan de keukentafel en schrijft. Over haar vreemde zus Maria, over Eefje en Jet, de tweeling, en over haar moeder, die alleen uit bed komt als Maria weer is weggelopen. Ook Kaneel doet niet wat ze eigenlijk wil: op zoek gaan naar Max.
In het café waar ze werkt, ontmoet Nada regelmatig mannen die ze mee naar huis vraagt. Zonder dat ze het weten, fotografeert ze hen ’s nachts in hun slaap. Er komt verandering in haar leven als haar oudtante opduikt, die ze vanwege een mysterieuze familieruzie in geen jaren heeft gezien. Nada gaat op haar dringende verzoek op reis met maar één doel: haar oma ophalen uit het buitenland en terugbrengen naar waar ze thuishoort. Zo belandt ze tijdens een drukkende zomer in een groot huis aan een meer, waar realiteit, dromen en vreemde verhalen over vroeger door elkaar gaan lopen. Ze raakt in de ban van haar familieleden, die elkaar óf verwaarlozen óf claimen, maar nooit iets ertussenin. Thuis wordt steeds wanhopiger op Nada gewacht, maar voorlopig is ze niet van plan terug te gaan.
Over Verre vrienden:
“Mozaïekfilm over drie verschillende vrouwen in Amsterdam, die welliswaar buren zijn, maar nauwelijks contact met elkaar maken. Dat verandert in de loop van dit subtiele drama, dat veel in het midden laat maar wel blijft boeien.” VPRO Gids
“Verre vrienden zet de kijker aan het denken. De film toont de individualisering van de samenleving en laat de levens van drie personages op slimme wijze kruisen. Het levert een interessante semi-mozaïekfilm op.” MovieSense.nl
"Er wordt prima gewisseld tussen de verhalen van de drie vrouwen, zodat de kijker steeds geprikkeld blijft. Het toevoegen van de schijnbaar betekenisloze scènes in de straat dragen bij aan het inspirerende gevoel dat de film uitdraagt: in ieder mens schuilt een verhaal.” Movie2movie.nl
Over Vederlicht:
“Onder de lichte luim schuilt in Jonkmans boeken telkens de diepgang. Ook in Vederlicht is dat het geval.” De Morgen
“De beschrijving van het leven op een balletacademie en de karaktertrekken van de leraren komen levensecht over. Ook Elien komt als hoofdpersoon goed uit de verf.” De Telegraaf
Over de droomfotograaf:
“Jonkman laat fictie en romanwerkelijkheid zo duizelingwekkend rond tollen, dat de lezer op zeker moment in de roman dat magische overkomt waarop hij altijd hoopt: opgetild te worden hoog boven vaste grond.” Eindhovens Dagblad
Over Verboden te twijfelen:
“Dromerig grappig is ze ook in haar roman. Jonkman roept een Kundera-achtige melancholie op; er kan weliswaar een grote liefde broeien in het hart, maar het onvermogen er woorden en handelingen bij te vinden is soms te groot. [...] Jonkman laat met deze roman zien dat ze literair-technisch de touwtjes goed in handen heeft. Spiegelingen, dubbelzinnige metaforen die terugverwijzen, het maakt er allemaal een doortimmerd geheel van. [...] Droogkomische constateringen worden afgewisseld met sensitieve berusting en diepzinnige levensinzichten. Jonkman weet zo de ondraaglijke zwaarte van het leven met lichtheid te vangen, en ermee te raken. Dat maakt Verboden te twijfelen precies zo bijzonder, liefdevol en onmogelijk als het leven zelf.” Het Financieele Dagblad
Over Soms mis je me nooit:
“Haar dialogen zijn sterk, naturel en vaak grappig. En ze houdt haar verhaal van begin tot eind in de hand, een knappe prestatie.” Vrij Nederland
“Subtiel en met veel inlevingsvermogen. Strak geritmeerd, spontaan en af en toe droogkomisch. […] De drieëntwintigjarig Jonkman schrijft beheerst en stijlvast over een peilloos soort onvermogen om face to face met elkaar te communiceren. […] Zonder veel poeha heeft Jonkman het stuurloze onbehagen van twee jonge mensen getraceerd. Merkwaardig is dat de lezer er geen defaitistische nasmaak of teneerdrukkend gevoel van overhoudt. Hoe dramatisch het verhaal ook tot zijn einde komt, een tere lichtvoetigheid blijft de tekst kleuren.” De Morgen